Londyn i Toronto w jeden dzień - czyli dzień, gdy czuliśmy się Kanadyjczykami

Z wypożyczaniem samochodów w USA nie ma większych problemów. Herz, czy Enterprise – firmy zajmujące się wynajmem, są niemal na każdym kroku. Wystarczy prawo jazdy (europejskie jest jak najbardziej w porządku) oraz depozyt w wysokości 300 dolarów. Jadąc w 5 osób nie ma z tym większego kłopotu. W dodatku, będąc powyżej 25 roku życia płacimy mniej za ubezpieczenie, co w całości daje niewielkie pieniądze. 

Ceny paliwa oraz cena wypożyczenia samochodu są o wiele bardziej przystępne niż te w Europie. Samą frajdą było także „testowanie” różnych modeli samochodów. Każdy z nich, miał do zaoferowania co innego, przy czym były to auta prosto z fabryki, o niewielkich przebiegach, pachnące nowością. Automatyczna skrzynia biegów, klimatyzacja, radio wielofunkcyjne – wszystko w standardzie. 

Podróż do Toronto,  a następnie do Wodospadu Niagara, była większym przedsięwzięciem niż pierwsza wycieczka. Podstawową trudnością był dystans oraz ograniczony czas. Z naszych obliczeń wynikało iż czeka nas 12 godzin samej jazdy. A gdzie czas na zwiedzanie? Wyjechaliśmy także z samego rana, około 3. Najpierw w kierunku Detroit, którego zwiedzanie zostawiliśmy sobie na bliżej nieokreśloną przyszłość. 

Tutaj przekroczyliśmy granicę i oto znaleźliśmy się w Kanadzie. Jadąc autostradą nie czuć było wielkiej różnicy. Na pewno w oczy rzucił się system metryczny – znaki informowały nas o odległościach w kilometrach, a temperatura podawana była w stopniach Celcjusza. Już dzięki temu zrobiło się bardziej swojsko, europejsko. Pierwszym naszym przystankiem okazał się, ku naszemu zdumieniu,  Londyn. 

Niewielkie miasteczko, nie wyróżniające się niczym szczególnym poza nazwą.  Po krótkim odpoczynku i małej przejażdżce po mieście ruszyliśmy dalej ku naszemu przeznaczeniu. Toronto okazało się miastem niezwykłym. 

Największe miasto Kanady, które jednak nie jest stolicą,  położone jest  w prowincji Ontario, nad jeziorem o tej samej nazwie. O tej porze roku miało kolor czystego błękitu. Szklane, strzeliste wieżowce, mieszanka kultur, ogromne Chinatown i uśmiechnięci ludzie. To pierwsze wrażenia jakie wywieźliśmy z tego wspaniałego miasta. 

Innym punktem, który całkowicie nas zaskoczył była piekarnia, w której kupiliśmy ( po miesiącu spędzonym w USA) normalny, normalny w polskim rozumieniu, chleb. Z twardą chrupiącą skórką, której nie sposób uświadczyć w przeciętnym amerykańskim mieście, gdzie królują chleby stworzone na bazie chemii i konserwantów. Ten fakt sprawił, iż Toronto podbiło nasze serca. 

Punktem kulminacyjnym był wjazd na CN Tower, jeden z najwyższych budynków świata. 553 metry wysokości sprawiają, iż widać ją z odległości wielu kilometrów. Rozciąga się z niej przepiękny widok na jezioro i  miasto. Tłum ludzi, jako że konstrukcja uchodzi za największą atrakcję miasta,  niemniej jednak warto czekać. Oczywiście całej wyprawie towarzyszyło robienie zdjęć. Mnóstwa zdjęć, ponieważ nikt z nas nie wiedział kiedy, i czy w ogóle będzie okazja by tu wrócić. 

Czas jak zwykle niemiłosiernie nas gonił. Zachęceni przez kompana podróży, odwiedziliśmy jeszcze pobliski browar, niemal tuż u stóp CN Tower, w którym można było spróbować piwa warzonego w tradycyjny sposób, dostępnego jedynie tutaj. Decyzja okazała się dobrą. 

Z Toronto wyjechaliśmy spóźnieni o około godzinę w stosunku do zakładanego planu. Aby dotrzeć nad Niagarę jeszcze za widoku trzeba było naciągać przepisy do granic możliwości. Za wszelką cenę chcieliśmy uniknąć spotkania z kanadyjską policją, gdyż podobnie jak z amerykańską, nie było z nią żartów, a ceny mandatów skutecznie odstraszały.  Piotrek wykonał jednak wspaniałą pracę i nie dał się zaskoczyć. 

Spotkanie z policją może oznaczać mandat za 8 000 $. Liczby mówią same za siebie. Co interesujące. Jadąc autostradą nie musieliśmy stać w korkach po kanadyjskiej stronie. Jeden z pasów, przeznaczony jest dla samochodów, które wiozą przynajmniej jednego pasażera.  Jest to zachęta, do zabierania innych – dzięki temu oszczędza się czas,  chroni środowisko, oraz stwarza więcej miejsca dla innych. No bo przecież jeden samochód to nie pięć. Nikt nawet nie ważył się wjechać na ten pas, jeśli jechał w pojedynkę. W Polsce chyba by to nie przeszło… 

Około godziny 21 byliśmy nad Niagarą po kanadyjskiej stronie. Słońce wprawdzie chyliło się już ku zachodowi , ale ostatnie jego promienie oświetlały jeszcze wodospad. Kolejny raz widok sprawiał ogromne wrażenie. Ciekawe uczucie oglądać coś, co jest nam znane,  zupełnie z innej perspektywy. 

Do dziś nie wiemy, z której strony – amerykańskiej czy kanadyjskiej Niagara może podobać się bardziej. Chyba każda strona ma do zaoferowania tak samo wiele, dlatego jeśli tylko jest okazja warto przekroczyć granicę i poświęcić Niagarze swój czas. 

Zmierzch zapadł szybko. Kilka zdjęć, sklep z pamiątkami i dalej w drogę. Wiedzieliśmy, że czeka nas około 5 – 6 godzin drogi. Zacząłem jechać ja, jednak po niespełna dwóch godzinach moje oczy i głowa zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa.  Nie chcąc narażać współpasażerów na niebezpieczeństwo poprosiłem o zmianę.

Zmęczenie zaczęło dawać o sobie znać. Bezlitośnie. Na szczęście Piotrek był w lepszej kondycji ode mnie i poprowadził już do samego końca. Tym razem nie zmieściliśmy się w 24 godzinach, ale przejechaliśmy ponad tysiąc kilometrów. O 4 nad ranem dotarliśmy do naszych akademików – w pełni usatysfakcjonowani, z mnóstwem wspomnień, ale przede wszystkim świadomi tego, że byliśmy w Kanadzie.

Specjalne podziękowania dla „Sadzika”, Iwonki i Kamila. Bez Was nie dałoby rady!

Zaryzykujmy

Aby wygrac, trzeba grac!

co to za szum...? aaaa, to Niagara!

Pierwsza podróż w Stanach Zjednoczonych odbyła się nad Wodospad ( technicznie rzecz biorąc – wodospady) Niagara w stanie Nowy York. 

Lśniące, prosto z wypożyczalni

Wyruszyliśmy z samego rana, a do przejechania było około 600km. Droga biegła wzdłuż jeziora Erie, autostradą 90 na północy-wschód, przez stan Ohio, w którym mieszkaliśmy, dalej przez Pensylwanię , aż do Stanu Nowy York. Sam wodospad znajduje się w mieście (i tu zaskoczenie!) Niagara Falls, na granicy Amerykańsko – Kanadyjskiej, kilkanaście mil na północ od miasta Buffalo. 

W naturalnym środowisku

Zadowoleni pasażerowie?

Podróż amerykańskim highway’em ma to do siebie, iż mimo swej płynności, upływających godzin i kilometrów, działa niestety na kierowcę usypiająco, wytrącając go co jakiś czas z czujności. Aby uniknąć niepotrzebnych zdarzeń wprowadziliśmy  rotacje za kierownicą, tak aby ci bardziej zmęczeni mogli odpocząć, a ci bardziej spragnieni jazdy sprawdzić się na amerykańskim terenie. 

Centrum Buffalo

O tyle o ile Buffalo nie wywarło na nas oszałamiającego wrażenia (typowe amerykańskie miasto – imperialistyczne budowle, brak pieszych na ulicach, czy ogromne płatne parkingi), o tyle Niagara okazała się cudem natury w pełnym słowa znaczeniu. 

Sam wodospad położony jest na terenie parku stanowego. Prowadzi do niego droga wzdłuż rzeki Niagara -  rwącej i szerokiej, na widok której pojawia się myśl, że nie chciałbyś się w niej znaleźć. Kończy się ona uskokiem, załamaniem, które tworzy wodospady – wodospady jedyne i niepowtarzalne, które są jedną z wielu wizytówek Stanów Zjednoczonych. Spacer w parku, zdjęcia, oglądanie Niagary ze wszystkich możliwych stron – wszystko to zajęło dobrych 5 godzin. 

Apetyt rozbudziła w nas także strona Kanadyjska. Niestety nie mogliśmy tam pojechać, gdyż nie wszyscy z naszej drużyny mieli paszporty. Tym samym zrodził się od razu pomysł, iż będzie tu trzeba jeszcze wrócić. Skądinąd wiedzieliśmy, że widok z drugiej strony zapiera dech w piersiach nawet mocniej, niż ten ze strony amerykańskiej.

Będą na miejscu, za niewielkie pieniądze można wejść na tzw. deck – coś na wzór mostu zawieszonego nad przepaścią, wysuniętego na skraj przepaści. Można także zejść na dół i poczuć na sobie siłę wodospadu, biorąc darmowy prysznic zafundowany przez Niagarę. Jedną z atrakcji są także wycieczki statkami. Dają one jeszcze inną perspektywę i są całkowicie bezpieczne, ponieważ doki znajdują się w dolnej części wodospadu. Naszym zdaniem, rejs w górnej części rzeki dałby większy zastrzyk adrenaliny. Koszt takiej przyjemności to ok. 20$. 

Na końcu wizyta w sklepie z pamiątkami, tzw. giftshopie – bez którego nie może obyć się żadna amerykańska perełka, żadne znane miejsce w Stanach. Podróż powrotna zajęła nieco więcej czasu, gdyż postanowiliśmy zjechać z autostrad, by podziwiać Stany takie jakie są rzeczywiście. 

Drogi lokalne, z charakterystyczną żółtą linią po środku - w znakomitym stanie, domy pozbawione płotów i ogrodzeń, amerykańskie wozy, przydrożne bary – ducha Ameryki czuć było na każdym kroku.  Do Sandusky wróciliśmy około 2 nad ranem… 

Przed Cleveland trzeba wjechać było na autostradę. Zabawa po lokalnych drogach dobiegła końca. W tym momencie ugrzęźliśmy na dobrą godziną w korku, spowodowanym jakimś wypadkiem. Stąd drobny poślizg w całej drodze.

Całość zajęła nam mniej niż 24 godziny, ale i tak o około 5 godzin dłużej niż zakładaliśmy. Wniosek zrodził się jeden – Stany są krajem dużo większym niż nam się wydawało, a kilka centymetrów na mapie, to tak naprawdę setki kilometrów…

Jakby tego było mało w dwa tygodnie po podróży dostaliśmy mandat, za nie uiszczenie opłaty na płatnych mostach, tuż przed Niagara Falls. No cóż, jak trzeba to trzeba... Kolejna nauka.

to właśnie one...

 

Jak zdobywaliśmy Amerykę - Sandusky

Ktoś zapyta: dlaczego Ameryka? – A dlaczego nie? – pozostaje prosta odpowiedź. 31  maja 2013 nasze nogi stanęły na amerykańskiej ziemi. 

Grill. Dzień wolny.

Warszawa – Paryż, potem Paryż – Detroit. Wiecie, że mimo ważnej wizy, prawo stanowi, iż pogranicznik ma prawo Cię zawrócić prosto z lotniska? Niepewność trwała do samego końca. Po przybiciu stempla w paszport nie było już żadnych przeciwwskazań. Następnie przesiadka do ok. 50 miejscowego odrzutowca i w drogę do  Cleveland, z którego już tylko godzina drogi samochodem do naszego docelowego miasteczka Sandusky w stanie Ohio. Jeden dzień, 3 różne samoloty, dwie przesiadki. Dlaczego Ameryka? Pomysł narodził się przed wakacjami 2012 roku.

Niekończące się długie proste. Sandusky

Byliśmy sfrustrowani. Dwie zaplanowane wcześniej przez nas podróże nie doszły do skutku. Powody były różne, od braku czasu, przez brak gotówki, a może czasem braku ostatecznego zdecydowania. Obiecaliśmy sobie „dość tego!” . Podczas jednego z wieczorów kolejny raz podróżowaliśmy palcem po mapach przemierzając cały świat. W końcu nasza uwaga skupiła się na USA. Dlaczego by nie? 

Jedne z lepszych domów.

Od razu w głowie ułożył się plan, co można by zrealizować w Stanach, co zobaczyć, zwiedzić, gdzie pojechać. Zaskakujące jest to, że podróż, która została wykonana prawie półtora roku później była niemal w stu procentach zgodna z założonym planem. Niemal w stu procentach, gdyż ta rzeczywista przerosła wszelkie oczekiwania i zakładane rezultaty.

Amerykańskie wozy nie znudziły się nam ani przez moment

USA okazały się bezkonkurencyjnym faworytem, a nasza uwaga od tej pory skupiła się na odkryciu sposobów jak można tam jechać. Praca domowa – zbadać wszystkie możliwości. Już po dwóch dniach znaliśmy przynajmniej kilka programów wymiany, kilka stron internetowych, które mogą okazać się pomocne. 

Korzystając z faktu, iż ciągle byliśmy studentami zdecydowaliśmy się na program wymiany studenckiej. Owy program wydał się atrakcyjny zarówno pod względem samej oferty jak i pod względem cenowym. Jedynym „ale” jest małe prawdopodobieństwo nieotrzymania wizy, gdyż ta nigdy nie jest gwarantowana w 100%. Po dokonaniu formalności i szeregu opłat, spełnieniu wymogów formalnych, rozmowa o wizę ustalona została na II połowę maja. Wizy dostaliśmy bez problemu.

Sandusky ciąg dalszy

31 maja polecieliśmy z Warszawskiego Okęcia na lotnisko De Gaulle’a w Paryżu by stamtąd odlecieć do Detroit a następnie do Cleveland. Już sama podróż trzema samolotami wydawała się być i w rzeczywistości była ciekawym przeżyciem samym w sobie. 

Stany sprzyjały nowym znajomościom

 Wiele godzin spędzonych w samolocie, pierwszy raz tak wiele. Po osiągnięciu Cleveland, kolejny raz udało nam się złapać okazję i samochodem pojechaliśmy do Sandusky, gdyż jak się okazało w Stanach publiczny transport stoi na poziomie o kilka klas niższym niż europejski. Duże podziękowania dla naszych koleżanek z Ukrainy. Anastazje – do o Was i dla Was, jeszcze raz, wielkie dzięki!

Naszym celem był Cedar Point – największy park rozrywki w USA, światowa stolica Rollercosterów. Ciekawostka, Cedar Point, polożone jest w miejscowości Sandusky, założonej w XIX wieku przez polskiego szlachcica nazwiskiem Sadowski.

Nie wszyscy dali radę...

Ameryka robi wrażenie na każdym kroku. Ogromne budynki, dużo betonu, policja, straż graniczna w pełnym uzbrojeniu, psy, radiowozy. Nagle przypominają się sceny z amerykańskich filmów i zaczynasz to rozumieć. Pieszy w Stanach nie ma szans przetrwania. Duże odległości, w dodatku określane w milach są nie do przejścia w krótkim czasie. W Stanach musisz posiadać samochód. Wiedzieliśmy to już na samym wstępie. 

Żółte autobusy Blue Bird

W Sandusky zamieszkaliśmy w akademikach studencko-pracowniczych na terenie Cedar Point. Sprawy administracyjne obyły się bez większych trudności. Było gdzie spać, było co zjeść, znaliśmy grafik na najbliższe 5 dni. Kilka szkoleń, poznanie organizacji i pracodawcy, bezpłatny dostęp do atrakcji parku, ale przede wszystkim integracja z rzeszą około 3 tysięcy innych studentów z całego świata, którzy przyjechali tutaj w ramach tego samego programu. 

i integracji ciąg dalszy

Oczywiście integracja najszybciej przebiegała w ramach tego samego piętra w akademiku; sąsiadów poznawało się najszybciej. W naszym przypadku była to Europa Wschodnia – Rosjanie, Ukraińcy, Polacy – w przeważającej mierze.   

 

Otyłość - największa zmora Amerykanów

Mając sporo wolnego czasu próbowaliśmy zwiedzić Sandusky na pieszo. Po prawie dwóch godzinach marszu, stwierdziliśmy, że trzeba powoli wracać do bazy.  Owszem, dotarliśmy do centrum miasta, ale sklepu po drodze nie było – a to on wlasnie był celem podrózy. Ulice pod kątem prostym, nawigowanie bardzo łatwe.

Bankomat typu "drive thru"

 Mieliśmy skrawek Ameryki – tekturowe, ‘jednorazowe’ domy, gdzie europejczyk stwierdza: „jak tak można mieszkać”, widzieliśmy nawet akcję policji i straży pożarnej podczas wypadku. Samo Sandusky, jako miejscowość nadmorska posiada kilka przystani, barów i klubów , ale jego największą atrakcją jest już wcześniej wspomniany Cedar Point.   

 

Cedar Point - widok z pokoju

Zwiedzając miejscowy komisariat policji, dowiedzieliśmy się, iż w Stanach trudno szukać czegoś takiego jak nasz polski spożywczak. Na zakupy trzeba jechać do tzw. Mall’u. Każde miasto ma swój Mall. Sandusky Mall jest daleko stąd, na nogach nie ma szans… Jadąc do Mall’u kupisz wszystko, zatankujesz auto i zjesz, jest to cały kompleks sklepów, jakby galeria tylko rozłożona w poziomie, aby leniwi Amerykanie nie chodzili po schodach. 

W drodze do Mall'u

Jedną z naszych pierwszych zmotoryzowanych podróży w Stanach była podróż do hipermarketu autobusem typu BlueBird – typowym amerykańskim  busem szkolnym, znanym  wszystkim z filmów. Jak wcześniej napisałem, odległości w USA są na tyle duże, że o pójściu gdziekolwiek na nogach nie ma mowy. Na szczęście Cedar Point posiadał małą flotę kilku wysłużonych autobusów, które kilka razy dziennie zawoziły tabuny wygłodniałych pracowników – studentów do sklepu (Wallmart, część Sandusky Mall – chyba najpopularniejszy amerykański supermarket) i z powrotem. 

W pracy, zawsze z uśmiechem

Podsumowując w kilku zdaniach: nasz stan Ohio i miasteczko Sandusky nie należą do najatrakcyjniejszych. Niemniej jednak jest to doskonała baza wypadowa – w 9 godzinach drogi jest się w stanie dojechać do ważniejszych punktów wschodniego wybrzeża: Nowego Yorku, Atlantic City, Waszyngtonu, Filadelfii czy Wodospadów Niagara. Po drugie, w dużej mierze to ludzie  tworzą klimat. Jeśli ekipa jest dobra, to nawet Sandusky może przerodzić się w najlepsze miejsce na ziemi.

Amerykański motocykl - tylko Harley

Prawdziwa pierwsza droga „zaliczona” została jeszcze w czerwcu. Mogło nastąpić to znacznie szybciej, jednak musieliśmy przepracować przynajmniej dwa tygodnie by zobaczyć, ile też pieniędzy uda się odłożyc w tym systemie płac.  W tym czasie dokonaliśmy także rozeznania wśród najbliższych wypożyczalni samochodowych oraz cen.  Mieliśmy skład na dwa pełne samochody, znaliśmy ceny, znaliśmy drogę, nie pozostało nic innego jak ruszyć dalej!

Uwaga na szeryfa! Pojawia się znikąd i jest bezlitosny...